Cracovia Półmaraton 2014.

Jadąc do Krakowa na kolejny półmaraton, którego tak naprawdę nie planowałam, byłam przekonana, że będę miała dużo gorszy czas niż na BMW Półmaraton w Warszawie. Kiedy odbierałam pakiet z numerem 3747 postanowiłam, że spróbuję dobiec w czasie 1:47:00, jednak było to bardziej ciche marzenie, niż ambitny plan. Udało się. Dzięki mnie, kolega z którym biegłam miał bardzo dobry czas i podziękował mi za świetny bieg. Dopisało wszystko, od organizacji po świetnych kibiców, którzy mimo niskiej temperatury dzielnie wspierali Nas, zawodników. Tyle piątek to jeszcze w swoim życiu nie przybiłam,co wczoraj. Podbiegałam do dzieciaków i każdemu posyłałam duży uśmiech i silny uścisk dłoni. Machałam tu i tam. Wiecie, radość w takich momentach jednak jest ogromna, a jeszcze większa, kiedy bijesz swój życiowy rekord, a później sprawdzasz dokładne wyniki i widzisz że w klasyfikacji wiekowej kobiet byłaś 38 na 307, w klasyfikacji ogólnej kobiet 95 na 846 w ogólnej 1564 na 3739.

Jeszcze rok temu nie sądziłam, że będę odnosić takie wyniki. Z tego wszystkiego najlepsze są gratulacje, które jeszcze dzisiaj rano budziły mnie ze snu :) Za wszystkie bardzo dziękuję, bo było ich naprawdę bardzo dużo, aż nie spodziewałam się, że tyle ich dostanę. Dzięki, że we mnie wierzycie, bez Was nie byłoby tego sukcesu! Duże pięć!

M.

Jeden, dwa, trzy.

Po niecałym miesiącu stwierdzam, że można wszystko w życiu pogodzić, chociaż faktycznie doba mogłaby trwać więcej niż 24 godziny. Nie sądziłam, że tak bardzo polubię nową sytuację, nowych ludzi, nowe wszystko, a za tym wszystkim ciągną się nieodzownie nowe emocje, chwile radości oraz zwątpienia. 

To jest chyba w tym WSZYSTKIM najważniejsze.

 Nieustannie uczę się dobrze rozporządzać swoim czasem i teraz wiem dlaczego kalendarz, jest tak ważny i dlaczego zawsze mam go w moim ogromnym worku, chociaż jest cięższy niż książka Dworkina, a Ronald wciągnął mnie do swojego świata z którego raczej nie ma powrotu. W tym całym natłoku obowiązków znajduję czas na naukę, przyjaciół, bieganie, siłownie, sprzątanie, i jak widać na pisanie również. Obawiałam się, że z pewnych przyjemności będę zmuszona zrezygnować lecz nie jest łatwo odstawić w kąt to, co tak  naprawdę się kocha. Chociaż tak dokładnie to nie wiem, może jest łatwo, przecież w przypadku osób to dosyć popularne. Z odwagą i spokojem godzę wszystko i stawiam co raz większe kroki do przodu. To pierwsza rzecz, czas. 

Druga to taka, że nauczyłam się uśmiechać, to znaczy każdy potrafi się uśmiechać(ja też), tylko nie każdy robi to, tak często, jakby chciał. Przez ten ostatni miesiąc zgarnęłam dzięki temu tyle dobrych rzeczy oraz informacji. Pani w dziekanacie udzielająca na spokojnie instrukcji, kwiatek od Szkota, gratisowa baklawa od Turka, także korzyści jest dużo, wychodzi na to, że tych międzynarodowych jest więcej :) Kiedyś już chyba o tym pisałam, jakie to ważne i nic w tym aspekcie się nie zmieniło. Andreia, koleżanka, którą poznałam podczas mojego pobytu w Pradze powiedziała mi, że dzięki mojemu uśmiechowi zaczęła ze mną rozmawiać, ponieważ podeszłam do niej (jeszcze zaspanej) uśmiechnięta i przedstawiłam się jako jedyna w pokoju. Nie potrafię już nie zamienić z nią słowa każdego dnia. Skype to cudowny wynalazek, pokazuję jak piękna jest Perugia, jak zarażający jest uśmiech Andrei. Skype uczy języków, lekcje włoskiego są interesujące. Cieszę się, że już niedługo się zobaczymy. 

Trzecia to taka, że moim przyjaciołom i rodzinie wszystko się udaję, a to jest chyba w tym WSZYSTKIM najważniejsze. Do końca potrafią starać się o to co istotne. Miły jest każdy wieczorny telefon i głos mówiący:"Ale dzisiaj miałam/em fajny dzień, ale zacznę od początku".

M.

Praga, dzień 2.

Domyślam się, że długo mnie nie było. Pierwszy powód to brak internetu, przez ponad dwa tygodnie, drugi to brak czasu. Obiecałam, że dokończę post z Pragi i tak zrobię. Obiecałam to już dawno, cóż siła wyższa. Zastanawiam się nad tym, czy na pewien czas nie zawiesić bloga albo druga opcja prowadzić go sporadycznie. Wymaga tego ode mnie obecna sytuacja, ale spokojnie jestem zadowolona, nie będę narzekać :) Wszystko godzę na obecną chwilę. Szkoda mi opuszczać to miejsce, a dodawanie postów co miesiąc nie ma sensu. Muszę to przemyśleć tymczasem powróćmy do Pragi...

Praga, 26.09.2014 (dzięki notatniczku)
Mój drugi dzień w Pradze, a dokładnie pierwszy, jeżeli chodzi o zwiedzenie i zapoznawanie się z tym miastem. Pobudka o godzinie 9, wyjście z hotelu, pierwszy powiew chłodnego, jesiennego, czeskiego powietrza, modliłam się tylko o to, żeby w drodze na Hradczany nie złapał mnie deszcz. Jednak dobry turysta zawsze ma przy sobie parasol oraz płaszcz przeciwdeszczowy. Pierwszy punkt wycieczki to Most Karola, przez który przechodziłam, kierując się na zamek. Idąc mijałam wiele stoisk, gdzie można zakupić widokówki, własnoręcznie robioną biżuterię, obrazy, karykatury. Z innych przewodników pamiętałam, że na Moście znajduję się figurka, którą należy dotknąć, pomyśleć życzenie, które później podobno ma się spełnić. PODOBNO.

Dalej czekały już tylko na mnie zamkowe schody, duuuużo schodów, duuuużo wysiłku ale dotarłam do celu. Miejsce zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Oczywiście trafiłam idealnie, ponieważ kilka minut tuż przed godziną 10.  Dlaczego idealnie? Już odpowiadam. Co godzinę na zamku zmienia się warta, jest to krótki, nie wiem jak to nazwać "pokaz", który przykuwa uwagę wielu turystów. Podobnie jest w Atenach, tylko że z tego co pamiętam w Grecji mają (to moje zdanie) śmieszniejsze stroje. Po ciekawym występie, udałam się do punktu sprzedaży biletów. Cena- 250 koron. W tej cenie mogłam zwiedzić Klasztor Strahowski, Zamek Praski( katedra św. Wita, Złota Uliczka, Bazylika św. Jerzego), Loreta, Podhorzelec, Plac Hradczański, Ulica Nerudova. Wszystkie te miejsca zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Nie wiedziałam w pewnym momencie, gdzie mam kierować swój wzrok.

Moim kolejnym punktem było Muzeum Zabawek. Na wystawach roiło się od wiecznie młodych lalek Barbie, samochodzików marki Skoda oraz przeróżnych miśków oraz drewnianych postaci. W Czechach, własnoręcznie wykonane zabawki są bardzo popularne. To raj dla dzieci, ponieważ w każdym sklepie możemy kupić maskotkę Krecika oraz jego przyjaciół.
Malownicza, Złota Uliczka, którą prawdopodobnie w przeszłości zamieszkiwali złotnicy, Żydzi ale nie tylko. Tworzył tutaj sam Franz Kafka oraz inni znani czescy poeci. Obecnie znajdują się tam galerie oraz liczne sklepiki. Na samym końcu uliczki znajduję się ciekawe pomieszczenie przeznaczone czeskiemu aktorowi komediowemu Josefowi Kazdzie. Już na samym początku zwróciłam uwagę na dużą liczbę taśm filmowych, leżących na schodach muzeum. Wracając trafiłam na tarasy widokowe, z których mogłam obserwować całe miasto. Miałam Pragę na wyciągnięcie ręki.

 Kiedy tak spacerowałam sobie po lewej stronie Wełtawy, trafiłam na ambasadę Wielkiej Brytanii, obok której znajdował się pomnik Winstona Churchilla, natomiast kilka kroków dalej jest nasza ambasada. W Pradze namawiamy Czechów do jedzenia naszych jabłek, mówią o tym szyldy wiszące na bramach ambasady. Miłe zaskoczenie. Oczywiście mijałam piękne ogrody, w których w spokoju można odpocząć, poczytać gazetę, albo zwyczajnie zatrzymać się na chwilę. Jak pięknie musi być tu wiosną!

Kolejny punkt to Muzeum Franza Kafki. Po przeczytaniu "Procesu" oraz "Zamku" musiałam odwiedzić to miejsce. Bilet wstępu, 120 koron. Wchodząc tam, byłam przekonana, że będzie to normalne Muzeum, przedstawiające życie czeskiego pisarza. Jednak okazało się inaczej. Było to najdziwniejsze, a zarazem najbardziej fascynujące miejsce, w którym byłam. Dookoła ciemność, w tle muzyka niczym z horroru, drogę oświetlają jedynie białe światła. W Muzeum znajdują się oryginalne fragmenty książek, jak ich pierwsze wydania. W gablotach umieszczone zostały oryginalne zdjęcia, przedstawiające życie pisarza, jego rodzinę, pierwsze miłości. W środku czułam się jak Józef K. postać z "Procesu". Gdybym została tam trochę dłużej, pewnie odcisnęłoby się to na mojej psychice.

:D 

Kolejne miejsce, jakie odwiedziłam to Muzeum Kampa oraz wystawa Zdenka Smetany, twórcy Żwirka i Muchomorka. Po drodze mijałam wiele ciekawych, szokujących pomników. Trafiłam również na popularny most zakochanych, który uginał się pod ciężarem kłódek, kłódeczek. I tak przez przypadek trafiłam do pomieszczenia, do którego nigdy nie planowałam trafić, coś dla fanów konsoli sony, maniaków Fify, komputerowców. Wytrzymałam kilka minut. Najdziwniejsze chyba, co widziałam to pomnik konia do góry nogami w środku pasażu handlowego.

W Pradze warto również zobaczyć Muzeum Tortur, Seksu, Figur Woskowych, Piwa(faktycznie czeskie piwo smakuje lepiej w Czechach), Miniatur, dla łasuchów Muzeum Czekolady oraz Muzeum Narodowe. Nic tylko przyjeżdżać. 

Jedzenie

Pierwszym tradycyjnym przysmakiem było słodkie ciastko, obtoczone w cukrze, nazywane trdelnikiem. Ciasto jest robione na miejscu, nawijane na wałek i pieczone, następnie jest posypywane cukrem, bądź wiórkami kokosowymi. Koszt 50 koron. Na Nowym Mieście ustawione są budki z lokalnymi specjałami, a to kiełbaski w bułce (nie jem mięsa więc nie zagłębiałam się aż tak bardzo w ich potrawy, które głównie skupiają się na mięsie). Piwo oraz grzane wino są na każdym kroku. Oczywiście bardzo popularne są tutaj ogromne naleśniki oraz knedliczki, jak i gulasz :). Każdy znajdzie coś dla siebie. Ja osobiście wybrałam knedliczki z owocami. Nie obyło się bez zakupu tych najpopularniejszych słodyczy, jak również wizyty w czeskim Starbuck's. Żeby nie było! Opłacało się, mam zatyczki do kubków( plastikowe, bo plastikowe lecz ciepło może nie będzie uciekać). W Polsce jeszcze ich nie widziałam. Zawsze to coś :) Szwejk jest na każdym kroku. 

Sklepy

W Czechach bardzo popularne są sklepy "Manufaktura", które kuszą zapachem, wyglądem. Dostaniesz tutaj piękny kubek, cudownie pachnący krem do rąk, płyn do kąpieli oraz wiele innych przydatnych w domu rzeczy. W jednym ze sklepów poznałam Słowaczkę, która pracuję w Manufakturze. Powiedziała, że znajdują się one tylko na terenie Czech oraz Słowacji i wszystkie produkty są naturalne. Śmiała się ze mnie, ponieważ codziennie wracałam tam po nową rzecz :) Raz nawet przegadałyśmy całą godzinę, niby o produktach. Niech będzie, że NIBY :) Przypadkowo trafiłam na centrum handlowe Palladium, w którym znajduje się 200 sklepów,a pomieszczenie ma chyba 5 pięter. Robi wrażenie. Ceny podobne, jak w Polsce. Pamiątek przywiozłam mnóstwo. 

To miasto przyciąga wszystkim. Dosłownie wszystkim. 

Teraz wracam do rzeczywistości.

Pozdrawiam Was!

M.